“Ακόμα και τον 19ο αιώνα, όταν η φωτογραφία καταφανώς είχε ανάγκη υπεράσπισης ως τέχνη, η γραμμή υπεράσπισης απείχε πολύ από το να είναι σταθερή.  Τον ισχυριμό της Τζούλια Μάργκαρετ Κάμερον, πως η φωτογραφία πληροί τις προδιαγραφές της τέχνης επειδή, όπως η ζωγραφική, αποζητεί το όμορφο, διαδέχτηκε ο Γουάϊλντιανός ισχυρισμός του Χένρυ Πητς Ρόμπινσον, ότι η φωτογραφία είναι τέχνη επειδή μπορεί να ψεύδεται. Ο έπαινος του Άλβιν Λάγκτον Κόμπερν, στις αρχές του 20ού αιώνα προς τη φωτογραφία “την πιο μοντέρνα από τις τέχνες, γιατί είναι ένας γρήγορος απρόσωπος τρόπος να βλέπει κανείς, ανταγωνιζόταν τον έπαινο του Γουέστον προς τη φωτογραφία ως νέο μέσο ατομικής εικαστικής δημιουργίας. Τις πρόσφατες δεκαετίες, η αντίληψη περί τέχνης έχει εξαντληθεί ως όργανο πολεμικήςׄ ׄ  πράγματι ένα μεγάλο μέρος του κολοσσιαίου κύρους το οποίο έχει αποκτήσει η φωτογραφία ως τέχνη, προέρχεται από τη δηλωμένα αμφιλεγόμενη στάση της για το αν είναι τέχνη. Όταν οι φωτογράφοι τώρα αρνούνται ότι κάνουν τέχνη, είναι γιατί πιστεύουν ότι κάνουν κάτι καλύτερο. Οι διαψεύσεις τους μας λένε περισσότερα για το βεβιασμένο καθεστώς κάθε αντίληψης για την τέχνη, παρά για το αν η φωτογραφία είναι τέχνη ή όχι.”

Απόσπασμα από το On Photography, της Susan Sontag σε μετάφραση Ηρακλή Παπαϊωάννου, Εκ. Φωτογράφου,  1993 (Πρώτη έκδοση  ΗΠΑ, 1973)

Photo ׄ© Mary-DeFreese